دلنوشته های مهرداد اکبری

شمال
جنوب
فرقی نمی کند!
من همه ی سادگان رمین را دوست می دارم
حتا کسانی که اهل اینجا نبوده اند.
چقدر دخیل پر فانوس ظهیرالدوله
خیابان پر چلچله ی طوس
و.......
شبستان های پر گریه
سردابه های قدیمی
و آب تنی در چشمه علی
خوب است

مهرداد اکبری

دلنوشته های مهرداد اکبری...

هر بهمن پیرتر می شوموقتی می شنومهوا دلپذیر شد گل از خاک بردمید!یادم می آید،میان دود، گازِ اشک آور و گلولهناگهان بزرگ شدمو باران دروغ باریدومن چتر نداشتمو ناچار باور کردمآزادی را !آزادی،که در خورجینش نه نان بود، نه آرامش یک سقف،نه برابری بود و نه صلح...من هنوز زیر باران دروغ ایستاده امو  هر بهمن پیرتر می شوم.افسوس،کاش هیچگاه آن بهمن        نمی آمد .... + نوشته شده در ساعت توسط مهرداد اکبری  |  دلنوشته های مهرداد اکبری...

روزی از روزهایِ گرم تموز، کنار جادة خاکی ولایت، خر‌پیری خسبیده بود و از‌جا جنب نمی‌خورد. ‏چند نفر، گوش و گردن و دم و افسار او را چسبیده بودند، نفس نفس می زدند، عرق می‌ریختند، ‏هرکدام از سوئی می‌کشیدند، با نیش سیخ سیخونک می‌زدند، فحش چارواداری می‌دادند، گیرم ‏بی‌فایده. چاروادار و یاران او نمی‌توانستند با هیچ حیله، ترفند و تمهیدی خر را وادار کنند تا رضا ‏می‌داد، از جا بر می‌خاست و دو باره راه می‌افتاد. بنا به توصیة پیرمرد بارهای سنگین را از پالان ‏الاغ برداشتند، باز هم افاقه ای نکرد. چاوردار عصبی، با رنجیر دانه درشت خرکاری یورش برد و به ‏جان او افتاد، گیرم بی ثمر!  با اشارة پیرمرد، پالان را برداشتند و افسارش را باز کردند، همه کنار ‏کشیدند و منتظر شدند؛ هیچ اتفاقی نیفتاد و خر از جا نجنبید. نمی توانست، رمق نداشت! حیوان ‏زبان بسته انگار به‌آخر رسیده بود، حلقة چشم‌هایش و رد اشک‌هایش به مرور زمان کبود و نمناک ‏شده بود، نگاه‌اش به‌ راه رفته بود، نگاه‌اش تهی بود و به هیچ کسی و هیچ چیزی اعتنائی نداشت، ‏گوئی درد و سوزشی احساس نمی‌کرد و پس از آن هیچ چیزی برایش اهمیتی نداشت. هیچ چیز!  ‏از پیرمردی که مثل من به تماشای ان صحنة غم انگیز ایستاده بود، پرسیدم: ‏‏«چی شده؟» گفت: «تاوان شده پسرم» ‏باری، من آن روز معنای «تاوان شدن» را از چشم‌هایِ مرطوب و طرز نگاه مأیوس آن الاغ درمانده ‏فهمیدم و سال‌ها گذشت تا پی بردم باید با واژه‌ها و اصطلاحات، با زبان زندگی کرد تا مفاهیم در ‏جان‌ات بنشینند؛ بمانند و ماندگار شوند. نه، با «لغت معنی»- چنان که در مدارس ما مرسوم بود- ‏شاید واژه ها و معنای آن‌ها را طوطی وار به خاطر بسپاریم، ولی معنای آن‌ها و طعم تلخ آن‌ها را ‏زمانی می‌چشیم و می‌فهمیم که واژه‌ دلنوشته های مهرداد اکبری...